gözlerinde granit mezarlar içimi emen
duygu püskürtüp ordular yaratan gitme isteği
ayaklar düşecek yaralı
kalpler isteyecek dayanın diyen

olduğum yeri tarif etmek zorunda mıyım
tek odaklı bir çukurun yaygarasından başka
ses nöbetçileri akışıyor
renk sağanağına gömülmüş mühim hatlar
ölülerin kendi korkularına gömülme provasını
basamaklardan yuvarlayan karanlıklara söylüyor
uyanır uyanmaz içinize

dıştan içe sessizlik
kim bilir ki ağladığımı
tasarrufunu çoktan yitirdim göz yaşlarımın
ışıksızım mavisizim sarı sıcak çok uzak
rüyaların cambazıyım
ehliyetim kompetan

memnuniyet atımını yitirmiş her dilek
sonsuza kadar yaşayamaz
bunu uzatarak ışığa kadar götürün
ürkme nedenini boşaltıp rahatlayan notalara
pervaneler takan körler uyandırılsın
ve birleştirme biçimini karanlıklara yuvarlayan ölüler

bütün korkular sana yakınlaşmayı emrediyor
sarılarak ölen mutluluk adına her parça
yeni bir gök ucuna kenetlenecek
ve dudaklarını öperken hissettiklerim gözlerine.