Kuru sıkı ağlayışımla vurduğum annem
ellerini yüzüme dikip
ayağında sallıyor kundağıma iliklediği ömrünü

peşpeşe üç mısrada beş, eylemsel imgeyle başlıyor şiir,kuru sıkı ağlamak,ağlamakla vurmak,elllerini yüzüme dikmek,ömrü ayağında sallamak,ömrü kundağa iliklemek.Normal şartlarda üç mısrada bu kadar imgenin geçişgenliği kaybolur.ritmini yitirir.oysa ezher bunu çok masumca ve ahenkli bir sesle söyleyiveriyor.şaşırıyoruz.anlatmaylada çok uğraşmıyor.yani herkes alacağı kadarına kendi kelimelerini doldursun der gibi.aksi takdirde bir çoğumuzun düştüğü hataya düşüp açıklama arzusu şiirin gizemini özgün dilini yitirmesine neden olurdu.kelimelere yeni anlamlar yüklemek yerine kelimelere fiillerle yeni anlamlar işaret edip kaçıyor.zeki bir şiir oyuncusu bu şair.

aslında öze bağlı bir felsefeyi modern şiirin diliyle işliyor..geleneksel ilişkilerin olması gereken yerinde durup durmadığını sorgularken,anne ve baba üzerinden mutlak yani çıkarsız sevgiyi ve sevgi üzerinden varlığını açıklıyor.ve bu kadar imgeyi saf tertemiz dupduru bir romantizimle vuruyor şiirin sonunda..EzHeR gibi...

Annem yüzüme çarpıp çıkıyor hayatı
Babam hiç dönmüyor gittiği türküden.

içindeki çocukla büyüyecek bu şair,günün birinde en büyük şiirle dünyanın kapısını vurabilir kimse şaşırmasın,bazen bu hayal gücü masal yazsın istiyorum, ve çocuk edebiyatı "alice harikalar dünyasında" yı çöpe atsın..sinderellayı,esmeraldayı,pinokyoyu vs.vs.

selam saygı ve dua ile