İlk önce kuşlar terk ettiler
Sonra balıklar
Gözlerim tutuştu
Zamanından önce parçalanırken bedenim
Ölü çocuklar doğdu
Sonra bir resim çizdiler
Rast gelen fırça darbeleriyle
Üşümüştü anneler ağıtlarında newroz ateşinde
Güneşin çocuklarıydı
Yıldız
Yıldız
parlarken
Kaç düş daha yırtılıyordu
Şimdi kelepçeli bileklerde
Akşamın kızıllığı çöken yüreklerimizde
Sevda tüterdi yine
Buram
Buram
Tandır ekmeğinin kokusunda
Büyür
Gülüşler yine eskisi gibi
Mavi
Mavi

Şimdi

İçimden ne küfürler geçiyor kelebek
Bir bilsen
Sen bile
Düşersin hayrete
Sayfalar boş
Yırtılmış bir ömrün sancısını yaşıyorken dünde
Boş koyulmuş sayfalar doluyor
Kilitlenmiş odaların karanlığında
Sırtını dönmüş bir geceye
Mavi
Resimler düşüyor yüreğimde
işte
O an
Zaman ölüyor avuçlarımda
Bir
Bir
Kendini ipe çekerken
Kaç kelebek öldü
Papatyanın gözyaşlarında
Kaç çalı öksüzü şimdi Fırat’n kıyısında
Bu mahirin öyküsüdür delicem
Perçinlenmiş yüreğin türküsüdür
Kan revan içinde

Mahir ULAŞ