...! bana yalan söyledin !...



bazen annelerde yalan söyler kuzum
ürperen tenin daha fazla üşümesin diye
rastgele savurdukları kelimelerle
sarmaya uğraşırlar
önce kendi korkularını
sonra
senin korktuklarını

bazen annelerde yalan söyler kızım…




yetmişikinci saatin gölgesinde
hızla çıkıyorum merdivenleri
üçüncü kat üçyüzyirmidört nolu oda
biz daha önce hiç karşılaşmamıştık bu yolda
sesin hala kulaklarımda
akreple yelkovanın dinginliğinde
ilerlemeyen zaman
çaresizliği vuruyor şakağından
sesime tırmanırken korkular
yer gök ağlıyor göbekbağımdan…





yine babam okuyor salayı
Meriçin karanlığına inat
Selimiyenin tüm ışıkları yanıyor
ceplerimde kabuslarım
susturun kulaklarımdaki bu sancıyı…





yetmişikinci saatin ertesinde
yalancı bir çoban
serçe parmağından tutunmuş bir kuzu
özgürlüğe yürüyorlar
nefesleriyle ısıttıkları
duaları astılar beyaz duvarlara
şifa olsun tüm çocuklara
amin desin anneler
bir gülüş
bin ömre bedel
anne ile kızın aşkında
gerisi mi
gerisi hikayeden adamlar
bulanık sular…





bazen annelerde yalan söyler kızım
gök hep mavi
ülkem hep yeşil derler mesela…