Gözyaşlarım akıp giderken bilgisizliğin yurduna
Hiçbir umudum yoktu öğretmenim bu hayatın yolunda
bilgilerinizle benliğimi Sardığınız ilk anda
Anladım cehaletin pençeleri dokunmazdı bana
Anladım ki bilgisizlik uğramazdı yurduma
Korkuyordum öğretmenim bilgisizliğim le yüzleşmekten
Korkuyordum öğretmenim cehaletimle ölüp gitmekten Korkuyordumki öğretmenim
Sizi Bir gün Kaybetmekten
Merhametli ellerinize muhtaç oluyordum bende gözyaşlarım dökülüyordu
Okuyamadığım hecelere
Sonra okula attığım ilk adımlarla o güler yüzünüzle siz çıktınız karşıma
Belki kalem bile tutamıyordum
Belki adımı bile okuyamıyordum hecelerden
Sabırları ekiyorsun öğretmenim başarmamız için sen
Ne Mustafa Kemaller yetiştirdin
Ne Kanuni Sultan Süleymanlar
Onların beyinlerini de aydınlatan sendin
Sendin öğretmenim eşsiz bir mimar
Cehaletin eteklerinden tutup atabilen sendin
Başöğretmenin izinde yürüyen parlak bir güneştin
Sendin öğretmenim her sabah doğan güneşim Bilginin Işığıdın Sen Öğretmenim