ne kağıdın kalemden haberi var
ne kitabın kalemden
ne silginin benden bi haber dünyadan
gücü yeter mi silmeye
gücü yeter mi sövmeye
gücü yeter mi gülmeye koca bi kalbi olan
bilmiyorum susuyorum konuşuyorum
belki de ağlıyorum kimse duymadan yanılıyorum
dertlerimi yastık yaptım yatıyorum
uzanıyorum kimse yok kapıyı çalan
biraz sussam konuşsam belki duyulurum
biraz ağlasam belki hıçkırarak uyanırım
biraz sevsem belki kocaman kalbi olanım
ama yok ben küçük olanları daha çok iyi anladım
bi taş attım kuyuya kırk akıllı çıkaramadı
bi deliydim ki ben kimse akıllanmadı
birini çok sevdim o beni hiç anlamadı
anlamadığı için belki şair olup çıktım yanıldım
bi gül açtı bahçemde onu kopardım
kuruttum defterimin arasına dolandım
sonra oturdum sessizce kimsesizce ağladım
kimsecikler yoktu bi ben vardım bi sen kaldın
bi gün gölgeme bastım rahatsız ettim
gölgeler benden daha yalnızmış kavradım
güldüm bi kahkaha patlattım
kimse duymadı sessizliğimi
çığlığı bastım ve arkama bakmadan sokaktan kaçtım
bi gün sövdüm kendime ne biçim bi insansın
fark ettim ki iyi bir insanmışım
mişli zamanın rivayetine kanıp kendime ne de güzel yalanlar uydurmuşum inanmışım
bi gün hiç sevmedim kırıldım ve yanıldım
cam kırıkları elime battığında dışarı çıkıp baktım
pencerem kırılmıştı oysa yeni güneşi farkına vardım
bi gün yalan söyledim kiimseyi inandıramadım
bi gün doğruyu söyledim herkes inandı ama o bir yalandı
ne yalanı söylemeyi becerebildim ne kendime dürüst olmayı
şüphesiz bende sizden ’’farksız’’ bir insandım ki ağladım
bi gün kırıldım yine bi gün kırıldım
bi gün alındım yine bi gün alındım
oysaki alınmaya hiç hakkım yoktu benim
hakim hükmünü verdi ve anladım
bi gün çok sevdim ve sessizliğimle konuştum
bi gün güldün yine duvarlara çırpındım
kuş gibi uçmadım ama kafeste de kalmadım
ne özgür olabildim ne de tutsak olanlardanım
sustum susmadım yaşadım dinledim dinlemedim sevdim sevmedim
kavuştum kavuşamadım bütün ihtimaller bana kaldı
geriye sağ gözümden damlayan bi gözyaşı kalbimde gülen bi düğüm kaldı
hoşça kalın