Bir,
Senin masumiyetinin gölgesinde
Islık çalamayan çocukların,
Beceriksiz sanması kadar kendini,
Beni kendinden kesip ötelediğinde,
Öfkem gibi...

İki,
Acemiliğinden olsa gerek bu
Bu saydam dudaklarındaki korkaklık,
Susmaktan biraz var her şiirde,
Biraz,
biraz susarak yazıp
Seninle yanyana gelmekten korkan cümle gibi;
Öyle ki
Sıfatın ’Nokta kadar’


Üç,
Dilimin ucunda
Yeryüzüne inen en son yağmurun taşıdığı,
Dalda kalan son yaprağın öpmesi toprağı,
Huzurun en biçimsiz haline şahitliğim,
Böyle manzaralara alışkın değilim...



....






Hiç gitmezsem,
hiç özlemezdin ki?

Hep dursam,
hep yakalayamazdın ki?


Hep sussam,
İşte belki
Belki toplardım sabrın meyvesini De
De...
Hep sussam,
anlamazdın ki?



...



Şimdi raflarda kimsenin kolunu uzatmadığı kitaplara
kimsenin diline bir kez dolanmayan şarkılara
Kardeşliğim...


Bir,
Roman


İki,
İnsan

...









Ilık rüzgarlara siper edip gövdemi,
en tenha yerinde yalnızlığın
Bırakmışım yıllar evvel kendimi,
Şimdi farkediyorum,
Yolunda varmış dört duvar hali,
meğer her kaldırım farklı bir mevsimmiş de,
meğer her gölge kendine aitmiş yalnız,
En tenha yerinde yalnızlığın,
bir kaç pay alıyorum yağmurdan,gözlerime
unutmadan,
Ben
Biraz
Alınganım da,
bir de yol yorgunluğu,
Hiç şiir halim yok...