Ederiyet


şimdi şekerlerine kadar eder karıncalar
rüyalarına kadar uykulu bir adamımdır
tütünüm yalnız dişlerimi mi boyar
yalnızlık göçebe bir hayat şeklidir
beni hep olmayışlar karşılar

akşam ne kadar akşam ki artık
çocukların polisten korktuğu yerde
polisler namludan kaçar ve sislenir
ırmaklar yaladım kurumaz kudurgan aklım
deli kırması zaman, öğütür mü yaşanılanları

sabahın sancısıyla güldüm
otların yakınında da güldüm kızan olmadı
üzülen de her şey maviydi o kadar
deniz bile dalgasına kadar etti yüzüm
sarhoş bir dilenci gördüm önünü ilikledi
tanrıya şükretti: bu sağlı sollu hayat ölene kadar

ben kadar sen kadar e kadar
nereye kadar dedi salyangozun dünyası
her şey sürünene kadar sürgün kadar
nedir acının suyunu yükselten
böyle inceden inceye
akşamın gelmesi mi, yüzümün gölgesi mi
düşen? buraya kadar

şiir: işte o kadar!



Payanda