Nice fırtınalardan sonra…
Bir dalgakıran bulmuştu yelkenli kendine,
Suları sığ ve sıcaktı…
Huzur içinde ve umutla,
Çabucak yelkenlerini indirmişti.
Güneş yelkenlerine vurup, ılık meltemi içine çektiğinde
Savunmasız kendini dalgakıranına bırakmıştı.
Aradığı güveni bulmuştu…
Suların ışıltısı üstünde ve parlayan yıldızlar altında
Zamanın nasıl geçtiğini anlayamadı…
Dalgakıranına sevdalandı,
Sessizliği ruhunu besledi,
Mevsimler gelip geçti…
Yelkenli sakin sularda kaldı.
Hırçın dalgalar çıktı,
Okyanus kabardı bir dünya oldu,
Yelkenli dünyayı umursamadı.
Yıllar birbirini kovalarken,
O hep dalgakıranının yanında kaldı.
Bekledi…
Sonunda etrafına baktı,
Fark etti ki…
Başka tekne ve yelkenliler yosun tutmuş ve eskimiş halde dalgakıranda bekliyorlardı.
Kendini bekleyen son da bu muydu?
Usulca kabaran ve hırçınlaşan okyanusa baktı.
Bir karar verdi,
Derin bir nefes çekerek rüzgârı yelkenlerine aldı
Dalgakıranın da ölümü beklemektense,
Kararlı ve yelkenleri dimdik
Okyanusta ölümü bulmaya gitti…