tinsel yalnızlıkları
acıkan suskunlukları eskittim
hiç bir belaya borçlu kalmadan
sadece kendime suçum


gökyüzü esintisiz yalnızlık
şimdi
soluksuz akşamüstüdür zaman
ben gitmedim
yağmur şarkıları dinledim kuşların kanatlarında

ben gitmedim
ağlamak ya da bağırmak kolaydır
toprağın tercihine
rüzgârın gücüne
alışmak yazgı değil
ertelediklerinden sorumludur insan


ben gitmedim
aşk ve şiir için
öğrenmek istedim
dipsiz kuyuların su bekleyen bakraç sabrını
ve çiçeklerin hedefini
güzel kokmak zor değil

kindar nedenlerim yoktu küsmek için
ben gitmedim
unutulmasın bu dünyaya ait olmayan
fiyakalı duygularım
siyah ve beyaz uykusuzluklarım

ben gitmedim
gitme zamanı değil
mevsim tekin değil
birazdan gülerim dedim
güneşin gözyaşı döktüğü palmiyelere
vazgeçemediğim alışkanlıktı suskunluk
susarken gözlemledim
insanların yürüyen sözlerini
ama kıpırtısız gözlerini
ve döngüyü kısırlaştıran harflerini
cevapsız güldüm
sorularım kimsesiz

ben gitmedim
ruhumun sancılı bir dönemecinde burkuldu içim
provam kalmadı
repliklerim küflendi
ezberim bozuk
adımı sakladım hayat bilgisinden
incecik üşüdüm İzmir sokaklarında
ürktüm
bölünmüş uykulardan
düşlerin sağır oluşundan
talihsiz unutuşlardan
ben gitmedim


sevgili başağrım
rüzgarda Nazım sûreti
aşk ve şiir
hep yalnız

ben gitmedim
borçlandım geçikmiş eylemlere
yaraları okşayan yağmurlara
dağlara sığmayan yürüyüşlere
ve alın teri kokan ekmeğe
ve size
ve kendime
ben gitmedim

gitmedim...