sıradan bir Perşembe günü saat onikiyi biraz geçince
iki beden arasında tel örgüler belirince
bir çölde, çölün en sıcak vaktinde
beni işte tam orada bırak sevgilim
ne kadar mı geçince? orası sana kalmış artık
bilirsin biz kovboylar hep özgür adamlardık
ve biz kovboylar kadınlarımızı hep arkamızda bıraktık

tam orada işte, Meksika sınırının hemen ötesinde
kasaba dışındaki o beyaz boyalı, çatısız evde
evin güneş altında bir başına duran aydınlık önünde
simsiyah saçlı bir kadının ve ürkek bakışlı bir çocuğun ellerinde
evet sevgilim! saat onikiyi biraz geçince
çok değil ama, az biraz geçince
beni burada bırak artık
öylece bırak, ve yürü güneşe doğru yol gittiğince
eskimiş bir yaranın kabuğunu soyarmış gibi
acıtmasın hem… zor da olmasın
kendiliğinden ve işte öylece…
tut şu püsküllerimi, kopar üzerimden
savur saçlarını çöl rüzgarında
birkaç adım at önce
sonra dön hafifçe, omzunun üstünden bir kez daha bak
sorma neden, nasıl diye
yüzümde bir karış toz olsun istiyorum
öyle istiyorum işte, sana ne!
sırtım terlemiş olsun Meksika güneşinden
durmasın adımların, unutma sevgilim! dönmek için henüz çok erken
bir kovboy kadar kötü kokmak istiyorum artık ben
sen öyle bir başına güneşe doğru yürürken

gittin mi şimdi sen? güzel…
beni artık vahşi batının herhangi bir barında bulabilirsin
kovboyum işte, tabiatım böyle… Tanrı beni kahretsin
hem bakma yüzüme acıyarak, bilirim, sen de barları seversin
işte bütün bu uzaktan sevişmelerin içinde
kasabanın saati onikiyi biraz geçtikçe
çok değil ama, az biraz geçtikçe
zaman denen sürtük daha bir ağır ilerledikçe
tahta kilisenin hemen önünde, o sonsuz düzlükte
elimde bir tabanca
küçücük bir parmak hareketim yeter artık başka bir kovboyu öldürmeye
küçücük bir parmak hareketi nasıl yeter ki başka bir kovboyu öylece yere sermeye
sorsan erkek adamlarız, adam öldürmek değil asıl mesele
içimizdeki bu öfke…
evet sevgilim! saat onikiyi biraz geçince
ve sen artık gittiğinde
biz yalnız kovboyların içinde, derinde bir yerlerde
hep o bitmek tükenmek bilmeyen öfke…