‘’İçimde ölen biri var’’



Neden diyorlar gece ile bu hasbihalin
Bak ne güzel gülümsüyor pencerenden gün
Bahar şımarık bir çocuk gibi sırnaşıyor tenine
Çiçekler, kuşların aşkı ile ne güzel
Şöyle bir bak diyorlar etrafına
Gülümsüyorum
Bu kadarı geliyor elimden

Onsuz uyanmak kahrediyor beni
Çiçeklerin de böceklerin de canı cehenneme
Bir o ısıtır içimi meneviş rengi gözleriyle diyemiyorum

Gönlümü oyalıyorum ay ışığıyla
Unuturum diye umuyorum
Öğlene kadar uyuyup akşama kadar susuyorum
Odam sanki mayın tarlası
Yatağımdan bir yere kımıldamıyorum

Ah yüreğime ekip gitmeseydin hüzünleri
Sensizliğe yenik düşmezdi ellerim
Göz çukurlarımdan boşalmazdı yağmurlar
Ah ekmeseydin hüzünleri gönlüme
Belki bir anlamı olurdu baharın

Şimdilerde vav gibi kendi içime doğup, büyüyorum
Ne anlatmaya takatim var kendimi ne anlamaya
Kurduğum bütün cümleler üzerime devriliyor
Noktalama işaretlerimi götürdüğünden beri ardın sıra
Ne virgül yakışıyor bu adı mahzun sevdaya ne de nokta
İmlası bozuk zaman dilimlerinde yitiriyorum sözcüklerimi

Hayalin düştükçe düşlerimin orta yerine
İçim dışım hüzün, kederime geçmiyor hükmüm
Gözlerimin önüne seriliyor yüzün
İntihar çiçekleri boy veriyor eteklerimde
Yalnızlığa serkeşlik ne mümkün diyorum
Gülümsüyorum
Bu kadarı geliyor elimden…