Umut ışıklarımın feri kalmamış
Medet umuyor ateş böceklerinden
Yokluktan bir yokluğa düşüyor bedenim
Başım ellerimin arasında
Zihin karışık gitmekle kalma arasında


Bir sahil kasabası beklerken beni
Umutsuzluğa umut olmak için kaldım
Bilseydim üç kuruşa kurban edileceğimi
İner miydim mutluluk treninden

Şimdi çaresizlik limanında ruhum
İçim acıyor kin kusuyorum dünyaya
Kalmadı tek bir inancım insanlığa
Satıldı tüm hayallerim düşlerim
Uğruna tekrar hayata bağlandığım tarafından

Siler mi birkaç hıçkırık ihaneti
Arındırır mı gözyaşların kirlettiğin ruhumu
Buzlaşan yüreğim tekrar çarpar mı
Gözlerim gözlerinde huzur bulur mu

Nasıl dayanırım bu acıya
Dayandığım bir dağ üzerime yıkıldı
Nasıl kalkarım bu ağırlığın altından
Silerken lügatimden güven kelimesini
Senide fırlatıyorum gecenin ayazına

Değdi mi ihanetin beni kaybetmeye
Birkaç saatlik zevk için öldürmeye
Seninle ısınan ruhumu kutuplara hapis etmeye
Söyle deydi mi söyle

Gidiyorum uzaklara tenimde tenin
Birde kahkahaların kulağımda
Ve en güzel armağanın sırtımda hançerin
Gidiyorum seni sahte mutluluklara bırakarak
Son bir kez ardıma bakmadan gidiyorum senden