Bilmiyorum bu kaçıncı yapboz şiirim
Yazamıyorum artık
Gönlümden akanlar düğümleniyor boğazıma
Hıçkırıklar ise kâğıda dökülemiyor
Sadece gecenin ayazında gözpınarlarımda donuyor
Üşütüyor beni sensizlik
Bazen de alev alev yakıyor yüreğimi
Her gidişin bir dönüşün habercisiydi
Bu gidişinde olduğu gibi

Ama bilmediğin bir şey var
Döndüğünde ben olmayacağım
İçimde sana dair ne varsa hepsi öldü
Adını dahi anmak gelmiyor içimden
Seninle geçmişimizi anmak
Ne mutluluk ne de acı veriyor
Tuhaf değil mi ?
İçimden öyle bir kopup gitmişsin ki
Yaralarını sarmak için dahi
Açılmayacak sana kapılarım

İnanmayacaksın biliyorum
Onlarca kez açtım sana kapılarımı
Ama şimdi anladım
Her şeyinle sahteymişsin
Ben sadece bir dalmışım
Kimsesizliğinde tutunduğun
Bir merhemmişim
Başkalarının yaraladığı yüreğini saran
Artık yokum ellerin boşluğa uzanacak
Solun sonsuza dek kanayacak

Ve benim gözyaşlarım pınarlarında donmayacak
Boğazıma hıçkırıklar düğümlenmeyecek
Her gelişinde sahte bir huzur olmayacak solumda
Kalemim senin yalan sevdanı yazmayacak
Şiirlerim huzurumu umudumu anlatacak
Senli sensizlikte kaybettiğim
Gerçek sevgi ile çarpacak yüreğim