1
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
3013
Okunma
Ağlıyordu !
Çaresizliğin içinde kaybolmuştu
Okey taşları gibi devriliyordu hayalleri
Susmuştu deniz
Ay küsmüştü.
Artık rüzgar esmiyor
Saçlarını okşamıyordu
Yalnızlığı sırdaş,hüznü arkadaştı.
Ağlıyordu !
Sadece o biliyordu ve
Kaleminden damlayan kan kırmızı mürekkebi
Birde yağmur gibi dökülen harfleri
Gözyaşları eşlik ediyordu kalemine.
Ağlıyordu !
Sığdıramıyordu kağıtlara
Kar tanesinden soğuk
Cehennem alevinden sıcak
Buzdan keskin
Ve cam kadar şeffaf duygularını
Sessizce haykırıyordu
Karanlık gecenin koynunda.
Siyah renkleri
Kaybolan hayalleri
Ve birde yalnızlığı.
Yüksel Beyocaktan
Şiirin sahibi
Cevap Yaz