Sorgucu İlkin Sana


yolcuya…


Soğuk, belki yakın kestane renkli gözlerinde Yalım içerir kalbin
yeter mi? Sabahlarına koşamam şimdilik, sayamam sağımı solumu
Yoktur tutmadığım dünya nöbeti. Bir sen uyan Sana ben uyarım
hiç Uyumadan, kapını esnetirim, çiçeğini büyütürüm
kuyunun derinliklerinde. Kime ad versem, adıyla alır canımı
sen kimse ol, yeter ki soyun tüm gerçekliğinle
Aldatmadan, sahte duvar diplerinde timsah gözyaşı akıtmadan
tanrımızı çağırırım ilk değdiğimizde, Beklerim o ân
şimdilik kötü bir kahveyle iyi bir gece içirebilirim sana
Bekle beni, aşk sananlar bedenleri, ödeyecek bedelini
Dünyada, öte-dünyada. Seveceğime söz veriyorum
anneler ağlatırken içli içli soğan çöplerini…

Babalar dönmez, babalar yoktur da bir Tek ben Baba olacağım Sana
kötüler gitsinler, açalım pencereyi göğü, ay delinmemiş mi sanırsın
bakarken uzaklarına. İstemiyorum onlardan artık suçsuz oluşuma dâir
bir cevap. Bunun bile hakkını alacak içimdeki Rimbaud ve Yatak
deliler hastanesinde sıcacık gülümsüyor dünya ve yorgan
soğuk değil onlardan… soğuk değil onlardan. Onlar yalan!
Cılardan ibaret, sana ben cısız bir is bıraksam da Bil ki
kelebeklere öğüttür içimdeki. Gözlerinin benim gibi küçülmesi
anlaşarak çağlayan ırmaklar gibi, Evsiz kuşların da yuvası yıkılır
Kendi yuvasını yıkanın, yuvasına şeytan tıkılır. Günah
sevap bilmeyenler, sanırlar ki ne cennet ne cehennem
Ama sen ol şimdi benimle, sahiden ve ünlem.

Bırak olmasın onlar, o olmasın yalandan
neyle yükselip kurtulur ki Yalanla dolmuş gözlerde insan
battım, yeniden batarım. Çıktığımdan… Başkaları olmadığımdan
Geçen bir mektup çaldı içime, sesi billur ve ardan
mavi bir kadın gördüm, soğuyan esnekliğiyle
yalancılara gitmeyen, sahte orgazm Olmayan
Kıyıya yakın bir kadın gördüm, aldı beni götürdü
ve sormadık birbirimize Ne tam Ne noksan

Sonra devrilen temiz süt, şarap tıpası içinde
içinde ağıt dolu bir sevdâlının sözü çıktı
âyet gibi kokan;

“sen yalnızlığı bile hak etmiyorsun. Çünkü yalnız insanlar
acıyı görür.”

onlar ölür Biz de ölürüz
fakat hakla Geri döner İnsan…



Payanda