Üzgünüm;
Ben hayata çok şey verdim ama almak nasip olmadı

Yari istedim her şeyden çok
Herkesten çok sevdim
Herkesin onu sevdiğinden çok daha fazla
Ama nasip olmadı
‘o’ herkese yetti de bana gelince tükendi
Her şey gibi…

İnkar etmiyorum!

Payıma düşen acılar,can kırıklıkları
Herkese düşenden fazlaydı
Kimilerine birken bende bin olan acılara sahiptim…

Bana her zaman yaşıtlarımdan olgun olduğum söylenirdi
Doğru
Yaşım onken bile yirmi kat fazla yoruldum
Ama hep unutuldu
Akıl olgunlaşsa da yüreğim hep çocuktu
Göz ardı ettiler
Bense hep yandım…

Çocukluğumu verdim hayata altın tepside
Umutlarımı gecenin en karasına gizledim
Ve birazcık ışık
Günüme,geceme,pencereme birazcık ışık istedim
Ama ben ellerimi her uzattığımda gökyüzüne
Güneş geri çekildi…

Ben çok şey ummadım ki hayattan
Misafir de değildim ki bulduğumla yetinseydim…

Rüzgara direnen bir ağaç gibiydi yüreğim
Rüzgarsa arkadaşım
Biraz daha azaltsın istedim şiddetini
Çünkü,çok savrulmuştum ve fazlasıyla yorulmuş
Ama hiç dinlenmedim ve rüzgar hiç dinmedi
Bense direnemedim daha fazla
Düştüm ‘kalkamıyorum’…

Bahçemin en gözde oyuncağıydı salıncağım
Düşmekten hep korktum
O yüzden hep yavaş yavaş sallardım kendimi
Sonra anladım ki
sorun sallanmakta değil,salıncağın sağlam olup olmamasındaymış
Salıncak koptu
Korkularım uyandı
Ve yine en büyük zarar en sevdiğimden geldi…
Korkuyorum!

Çünkü şu an her şeye rağmen sevdiğim tek şey ‘yaşamak’
Nefeslerim
…

Ya hayat benden onları da alırsa…