Utanma Çocuk

Utanma çocuk,
Çıplak ayaklarından.
Morarmış parmaklarından.
Zemheri soğuğunda,
Çatlamış dudaklarından.

Bilirim,
Kar üstüne çıplak,
Ayakla basmayı.
Yüreğimde,
Eskiden kalma,
Bir izi var,
Kar üstünde kalmış,
Çıplak ayaklarımın.

Bilirim çocuk,
Karlar altından,
Kardelenler gibi çıkan,
Üşümüş,
Ayak parmaklarını.

Bilirim çocuk,
Yüksek tepelere vuran güneşin,
Sıcaklığını nasıl çağırdığını,
Kimselere yalvarmasan da,
Güneşe nasıl yalvardığını.

Sami Gök
22.09.2011/Ayvalık




Çok güzel anlatımdı severek okudum yüreğine kalemine sağlık,
Saygılar

Ah o su damlası kadar masum çocukluğumuz,
hep büyümek isterdik ya, acelemiz neyse artık.

Büyüdük, yaşamın bütün yüzleriyle karşılaştık,
ama bir yanımız ve de en önemli yanımız, yüreğimiz
hala çocuk.

Kime sorsanız çocukluğundan kalma bir
üşüme öyküsü vardır. Benimde var elbette
hem de o kadar çok ki.



Ortaokul birinci sınıfa başladığım yıldı, zaten ailenin en küçüğü olduğumdan babam okutmaya pek gönüllü değildi ve günlerce
ağlayıp anamı ikna ettikten sonra izin çıkmıştı, izin çıkmıştı ya,
okula kaydolmanın daha da önemlisi okulun da bir maliyeti vardı tabi,zaten kısıtlı olan aile bütçesiyle dört çocuk okutmak ne kadar zordu bilmeyen yoktur.

Her neyse acil ve olmazsa olmaz ihtiyaçlar bir şekilde tedarik edildi, okulların açılış tarihi de sonbahar olunca siyah önlük her şeyime yetiyor da artıyordu bile. O ne mutluluktu, kağıt kokusu, sınıfın kokusu, üzerimdeki önlüğün kokusu, dünyayı verseler değişmezdim
o kokuları.

Yavaş yavaş kış yüzünü göstermeye başladı elbet, ayağımda soğuktan takır takır olmuş lastik pabuçlarla, kısa süreli de olsa kar yağışının ardından buz tutmuş yoldan okula ulaşmak, o ayrı bir mücadele gerektiriyordu.

Hele bizim memlekette "Şubenin Yokuşu" (Askerlik Şubesi) denen bir bölüm vardı ki, poyraz yüzümüze doğru estiğinde tokat yemiş gibi hissederdik.

Bir gün tam o yokuşun başına gelmiştim ki birden kendimi yerde buldum ama ne bulma, zaten soğuktan serçe gibi donmuşum, bir de düşünce iki gözüm iki çeşme ağlarken, biri tutup kaldırdı yerden, ellerimi ellerinin içine alıp ısıtmaya çalıştı kısa bir süre, sonra paltosuyla sardı ayakta durmaya çalışan küçücük bedenimi.


Düştüğüm, dahası ağladığım için çok utanmış ve bakamamıştım
beni yerden kaldıranın kim olduğuna, meğer aynı istikamette
oturan Matematik öğretmenim Mustafa KARA imiş, şu an hayatta
olup olmadığını bilmiyorum ama hayatta ise Allah Uzun ve Sağlıklı ömürler versin, ölmüşse de gani gani rahmet eylesin.

Sayın GÖK;
şiirleriniz her okuyuşumda beni farklı farklı metaforlara sürüklüyor, sanırım güzel şiir yani şiir gibi şiir de bu olsa gerek.

Kutluyor saygılar sunuyorum.



haticeak tarafından 2/14/2013 11:07:31 PM zamanında düzenlenmiştir.

Ah o çocuklar..gördükçe içim sızlar.
Sevgililer gününde tüm sevgilerim o çocuklara..Şiirinize de sevgiler.

güzeldi şiiriniz efendim