Ne güzel şey,
Ağız dolusu gülebilmek
Ve gülenleri görebilmek,
Ellerinin çiçekleri okşayışını
Saçını tarayışını
Fildişi taraklarla,
Görebilmek gözlerin
Yağmurdan sonraki
Yaprak yeşili rengini,
Ve başağa durmuş
Ekin tarlalarının
Rüzgârda eğilişini
Secdeye durur gibi.
Çocukları görmek,
Kumsal da koşarken
Ya da ağlarken, duvar diplerinde,
Kendini görmek yaşarken
Tepeden tırnağa,
Gözlerin bakarken.

Görememek ateşi
Ayakların yanarken,
Kötülüklerden kaçarken
Kaçtığın yeri bilememek
El yordamıyla yol aramak,
Ulaşamamak
Patlayan bombalara,
Okul bahçelerinde
Çocuk bedenleri kurtaramamak
Cam kırıklarından.
Tutuşurken saçlarından,
Duyarken çığlıklarını
Körpecik canların
Görememek çaresizliğini,
Ve silememek
Üstüne sıçrayan
Masumların kanını,
Göremeyen gözlerinle.

Duyabiliyorsan, dokunabiliyorsan,
Görebiliyorsan,
Ve bir de sevebiliyorsan,
Yeniden yeniden bileceksin,
Görmenin
Ve yaşamanın ne demek olduğunu.

Sami Gök
6.8.2014/Kocaeli-İzmit

Trafik kazasında gözlerini kaybeden yakınım Cihangir Demirtaş acılarını tüm içtenliğimle paylaşıyorum. Ama nereye kadar paylaşabilirim ki?