Ve hayat kırık bir kalp bırakıyor zamanla.
Gerçekleşmeyen hayalleri..
Çok sevdiğimiz için giden insanları..
Gülümsemeyi unutup ağlamayı..
Yada zorunlu olduğumuz için gülümsemeyi..
Sadece kırık bir kalp ! Hepsi bu…

Umutlar ,
Yerini umutsuzluğa ..
Sevinçler ,
Yerini hüzne..
Gülümseme ,
Yerini ağlamaya..
Bırakıyor işte zamanla.
Hayat ,yerini çırpınışa bırakıyor..
Ölümü beklemeye ..

Gönlümüzü kırıyor zaman.
Aklımızı yoruyor.
Sevinçleri götürüyor..
Sevdiklerimizi çalıyor.
Hayallerimize haddini bildiriyor.
Öldürüyor bizi zaman..
Yavaş yavaş ,
Canımızı acıta acıta..


Olgunluk bu mu bilmiyorum..
Ama yorgunluk var bende.
Halsiz , mutsuz , pes etmişlik..
Ölümü bekleyen..
Olgunluk bu mu ?
Olgunluk , ölümü yaşamdan çok sevmek mi?

Zaman insanları olgunlaştırır diyorlar ya..
Beni öldürüyor.
Canımı yakarak , Yıkarak tüm umutlarımı..
Bitiriyor..

Hayat yaşayan ölü bir ruh bırakıyor geriye..
Hepsi bu..
Hayat beni uyuşturucu gibi zamanla öldürüyor.
Nefessiz bırakıyor.