Dışarıda yağmur yagıyor .
Sanki kalbimi anlatmak ister gibi...
Aglıyor bagırarak ...
Her damlası ses cıkartarak ...
Dökülüyor topraga .
Merasimdeymiş gibi...


Damlaların sesini duyuyorum .
Gözlerimden dökülen yaşlara benziyor .
Tek fark var aramızda ...
Yağmur birden boşaltıyor üzüntüsünü...
Ben yavaş yavaş ...
Ama yine de benziyoruz .
Nede olsa tek bir kişiye ağlıyoruz .


Seni kalbimde öldürüp
Atıyorum cesedini toprağa .
Kapatıyorum üzerini .
Yağmur ve ben ...
Ağlayarak ...
Sanki birisinin ölümüne şahit olmuşuz gibi ...
Döküyoruz gözyaşlarımızı...
Sahi ;
Sen öldün ya ...



Neden ağlıyor hava diyorum ?
Benim ağladıgı mı ?
Kalbimin ağladıgını nerden bildi ?
Gece nerden bildi üzüntü mü ?
Seni gömerken gördü sanırım ...
Ve oda son görevini yaptı ...
Ne de olsa ...
Ölenlere son görevini yapmak gerek ...