Tınalı Şerit



tınadı uyku çeperleri
askerlerine ılık bir rüzgâr armağan eden
güneşli akşamüstüyüm
bütün çocukları topladım dizlerime
çiçekleri içirdim
yağız konaklardı ağızları
göğü devirdim, öçü bitirdim

kimse kinlenen küçük taşlardan
velespiti korkuyla uzaklaştıran
çölde bir damla
devâsâ büyüklükte sevdalar yüklenmiş
koyu kesikleriyle yollarda
arkasında gölge betimlemeleri bırakmış
oyumdur ben – görürsün beyaz ve
siyah sonsuzda-

çocukluğumdan öğüt kalmış bana
güzel kadınlar için
serin yağmurlar biriktiririm –ben-

çocuklarım telâşla doğar
şiirlerimin dengesi dengesizliğine eşit olur
kahverengi bir suç kalır yalnızlığıma
cıgarama ay konuşur

kısmen ağrısıydı dünya kemiklerin
toprakların akıllarıydı ölüler
-ki bana göre!-

soyundukça alkışlanan
alkışlandıkça soyunan
arasında çok fark vardı

soyunuktum ilkin
herkesi öyle istedim
çok billur kan görüşmeleri sundular

aşkmış gözleri, aşkları terk ettim
gitmedim olmayanın olmadığı yere
ahulu buldular perşembeye sinmişliğimi

tınadı
içimde kimse ölmeden
uyandıramadığı sevgilim!



Payanda