şiir


Kabrini kaybetmiş ölü bir mavi serçedir şiirler
Kanadı kırık akşamların zifirisi çökerken
Diz boyu bir yalnızlığın resmine sığınırdı tüm dizeler
Henüz yeni konuşmaya başlayan suskun bir çocuğun
Lal kesilen kelimelerine saklanırdı tüm resmedilemeyenler

Kuyruğu yedi renk bir şarkı
Hızlanırken damarların nehirlerinde
Denize koşan notalar haykırırdı
Başkaldıran dalgaları kabartırken hep deli bir poyraz
Üşürdü her şey…
Ateşin sancısında titreyip terlerdi tüm sokak şarkıcıları
Bir kemancı daha vurulurdu
Tam da dolunayın karşısındaki alnından

Şehirlerin şakağından tuzlu bir özlem süzülürdü
Dolu mazgalların arasından dökülürken mangal yürekli o türküler
Ölü ozanların kaldırımlara sinmiş sözleri kalırdı
Birde arka caddelerin en tenha yerinde
Geceden geriye yalnızlığın o meçhul ıslığı…

Kum saatlerinden dökülürken ömür
Miadını dolduran yapraklarla dolardı toprak
Savrulup gitmişken eski bir sonbahar
Tesellisini arayan siyah beyaz kanatlı martılara sığınırdı limanlar
Gemilerin ellerine verilirken ıslak mendiller
Mürettebatı ve yolcusuyla valizsiz bir yeşil okyanus susardı
Söylenmemişlikler boğulurdu rıhtımın soğuk kara sularında
Az önce gönül işçisi bir balıkçı kayığı daha tanışırken dipteki yosunlarla

*

Damlardı ince yağmur damlara…
Ve
Hücrelerde geceler
Ve
Hücrelerde akşamlar
Ve
Hücrelerde pencereler
Ve
Kara parmaklıklı o bakışlar karanlık olmasaydı bu kadar
Beslemez miydim o can alıcı kırlangıçlarımı ellerimle
Kar beyazı kiraz çiçekli bir mevsimin düşlerinde donmasaydım eğer…