Gözlerini kapatıp ruhunun derinliklerini dinledi:


“ Buradan gönül rahatlığıyla gidebilecek miyim?
Canım, ayrılık acısıyla sızlanırken yukarıda gülebilecek miyim?
Oysa bu şehrin günleri, geceleri bitmek bilmeyen bir yoldu,
yalnızlıkla dolu ve acı çekerek yürüdüğüm uzun bir yol…
Acılarından ve yalnızlığından pişmanlığı içmeden kim ayrılabilir ki…
Kaç parçaya bölünüp dağılmışımdır ben,
boşluğun yüksekliklerini ölçerken bu kentin sokaklarında…
Özlemini çekeceğim nice çocuk dolanmıştır,
bedenimi aradığım şu kıraç topraklarda…
Yüreğimde ağırlık, içimde sızı duymadan
kopup gitmek o kadar zor ki…
Ama gitmeliyim…
Her şeyi kendine çağıran, şimdi beni de çağırıyor,
gitmeliyim…
Ellerini göğe uzatmış, güleç yüzlü çocuklar
başka zamanda başka mekânda beni bekliyorlar…
Gitmeliyim…



Götürebilseydim buraların her şeyini alırda götürürdüm yanımda.
Sözcükler, ne dili ne de kendine kanat takan dudaklarını götürebilirler oysa
boşluğa yapayalnız saçılıverirler de;
sonra dönemezler geri,
çırpınıp dururlar yuvadan uzakta…”



Son bir defa şehrin en yüksek tepesinden ağlaşan insanlara baktı
girdabın nefesinde dolaşan hüzün, omuzlarına aniden çöküverdi.
Yükselen toz bulutları gözyaşlarını yudum yudum emerken
içinden taşan mutluluk, denizinin enginlerine doğru uçup gitti
ve yüreğinin kanatları ardına dek açılıverdi.


Sevgi dolu sözlerle son bir defa sevgiye aç gönüllere aktı:


“Sevgiyi arayan gözlerinizi kapatın ve beni dinleyin!
Sizler kalbimin parçacıklarısınız
dilimde hiç bitmeyecek bir şarkısınız
o yüzdendir size inanışım
o yüzdendir size bağlanışım
sizi yaratılışınızdan dolayı sevdim
bu yüzden aşkı yaşayacağınıza inandım ve size güvendim
Siz sonsuzluğa açılan pencerelerimsiniz.



Siz! Düşlerime kim bilir kaç kez yelken açtınız
şimdi şafak söktü ve düş dağıldı
uyanmalıyız,
eğer başka bir düşte elleriniz ellerime değerse
gökyüzünden yeniden yıldız toplarız.
Artık sizden alacağım son bir bakış, son bir soluk kaldı.



Aşktan başka bir şey istemiyorum sizden
ki; aşkınızı verin ve öyle sarılın gövdeme.
Sevginiz yoksa yaklaşmayın, uzak durun benden,
ateşime dayanamaz donarsınız…
Aşkınız yoksa ruhuma dokunmayın,
soğuk ellerin dokunuşlarında yanarım.
Yanarım…



Sevmek benim mutluluğumdur
Hem bilir misiniz siz, ben sevgiyle yaşıyorum
sevgiyi söküp çıkarırsanız nefesimden inanın ki ölürüm.
Farkında değilsiniz siz;
ben, Allah’ın insanları aşkıyla yarattığını gördüm
ve o aşkla sevdim sizleri
sevgi olmasaydı ben olmazdım
Bu geniş kürede sevginin erişemediği bir yer bulamadım
hangi bakışlar, hangi umutlar vardır
ki; bu uçuş çizgisini aşabilsin.



İçinizdeki ruhun alevini sakın söndürmeye kalkışmayın
sizler onun yayılmasından ürkerek gözyaşı döküyorsunuz.
Oysa o, mezardan korkan gövdelere bürünmüş olarak
hayatı arayan hayattır
burada bir tek mezar bile yoktur
dağlar ve ovalar birer sıçrama taşıdır, binektir.
Bir süre geçecek;
ölülerinizi gömdüğünüz topraklara karışacaksınız,
kendinizi ve yavrularınızı dans ederken göreceksiniz…



İçinizdeki o yüce varlık,
tomurcuklarıyla donanmış dev bir meşe ağacı gibidir
O’nun gücüdür sizi yeryüzüne bağlayan
O’ndan yayılan buhurdur sizi gökyüzüne yükselten
O’nun dirençli oluşudur sizi ölümsüzlüğe ulaştıran.



Allah’ın beklendiği yerde bekleyeceğim siz insanları
aşkları, sevgileri, sevdaları…
Belki yüreğinize giren bir his olur
kim bilir belki yaşanan bir duygu olur
Umutlarımı avuçlayıp bekleyeceğim siz insanları.
Bekletmeyin beni,
geleceksiniz değil mi?
siz, umudum oldunuz,
siz, yaşantım oldunuz,
benim her şeyim oldunuz,
beni sizden ayırmayacaksınız değil mi?



Bana hayatın ardı sıra duyduğum
en derin susuzluğunu veriyorsunuz
ki; ne zaman su içmek için pınara eğilsem
suyun da susadığını görüyorum
ve ben onu içerken o da beni içiyor
çatlamış dudaklarımdan sizlere türküler söylüyorum
yüreklerinize gömdüğüm bu sevgiyi sizde yudum yudum için
dudaklarınızdan dökülenler O’nu yücelten şarkılar olsun
hiç susmayın,

hiç susmayın ezelden ebede aşkınızı söyleyin.