—Senin olduğun her yeri seviyordum…

Bir zamanlar…

Ve… belkilerde bir akşamüstü hayata saldırırken
Unutarak/ tırmalayarak avucumdaki elinin izini,
Unuttum… İçimde bir sonbahar seni döküyor,
Toprağa karışıyorsun… Korkma/ tohumsuzlar, çoğalmaz ki…

Sen dünden kalma yalnızlığın tarifsiz kalabalığısın,
Varlığınla yalan olmuşken bu beden/ acizliğimdesin…
Benim senden önce kendime kalmalarım vardı…
Zamansız kalmaların sessizliğine gömdüm hayallerimi de…

Hıçkırıklarda boğulan şiirlerde/ bir harf ölüyor isimsiz kalıyorsun,
Bilmiyorsun ki-seni, sen yapan harfler ölüyor/ git-gide bitiyorsun,
Ne çok şeyin hiçbir şey oluyor… Yazık! Benliğinle eziliyorsun,
Bu kadar soğuk tende nasıl nefes alıyorsun… Şaşırıyorum!

Ve… İşte bir kasım sabahı/ gölgesiz insanlara kalınca,
Sakın ağlama! Gözyaşı bazen kendiliğinden de akar…
Hani yüreğinde sevgi yoksa... Terk-eder iki damla da seni,
Bak hayat her şeydir… Ama sevildiğin kadar seviyorsan…

Çok zamanlarda… Kayıp bir kadın âşık olmuş ta-unutulmuş…

—Senin olduğun yer benimkine yakınsa, severim ayrılığı da…


Emre onbey