“Hasretinden eskittiğim prangalar
Ulaşır mı sana-benden önce
Yoksa bekler misin bu avare adamı yine de”

—ki ben çıkmaz sokakların adamıyım
Avare bir ruh çırpınır asi bedenimde
Yolumdan öte yolcuyum bu diyarda
Bilirim, bilmesine de
Yine de çakılır yüreğime/
Hasretinin özlem çivileri…

Her sabah attığım ilk adım sanadır
Hep benden önce ulaşır gölgem
Sokak köşelerine, şehrin en kalabalık caddesine
Hani bir çeksem kokunu ciğerlerime
Bitecek içimdeki yüzyıllık yalnızlık korkusu
Yine de her günün sonunda sanadır yorulmalarım…

—ki ben sıradan, basit ruhlu adamım
Öyle ağır değil yüküm mesela
Bir katığım, bir suyum en çok sendir isteğim!
Ne zenginlikte gözüm ne de öyle işte
Yok derdim çok şükür
Bir de topallamasa yokluğunda kalbim…

Bu gece sürünür yerde anılarım
Anladılar ki benden fayda yok artık
Özlemişler be seni, hani benden daha çok
Ama yok işte ayakları
Benden öte yüzleri, cesaretleri var
Ama yok işte ayakları-olanın hali belli!

“şimdilik
Mavi ağaçlar ısmarladım
Hasretinden
Arta kalan bahçeme/ Bunu bil şimdilik!”


EMRE ONBEY