DEMAN VE RONAHİ

“Zaman nedir? Geçmiş nerede bitecek?”
Zamanla kumar mı oynadın Ronivan…
Yaşadım sanıyorken…
Debelenişinden
Asla kendini yaşayamadın!
Kandırıldın veya s/atıldın…


Zamanı ‘anlamakla’ o kadar zaman harcadın ki
Kendini yaşayamadın, Kutsamaya adanık ruhunla
Ah, Ronivan; doğmak ile ölmek çizgisinde an
Saniyesel devinimlerdir, anlayana…


Keşkelerin, düşlerin hep yarımdı…
Yarımdı yaşamışlığın ve rüyaların…
Aşk elmasına inanlar da yalan! Kendisi gibi aşkın


Biliyor musun Ronivan?
En çok başkaları senden yaşadı
Sen onlardan yaşamadın; yoktun!


Gideceğin yerde yani öbür yakada
Asker-polis var mı bilinmez
Orada var mı kardeşin kardeşe düşmanlığı…
Veya ötekilendirilip yok sayılması…


Ah Ronivan…
Onları sevdiğin kadar sevemediler seni
Sevseydiler bu kadar uzak düşer miydin?
Bildiğin lisanla değil ana lisanınla vurulmazdın
Biliyorum, asimile olmayı sen seçmedin
Zaman tutanaklarında öteki olmayı da…


Yaşamak, sana beterden öte bir kederdi
Kederden çok bir yalandı!
Hayatlar, yaşanmışlıklar…
Bin belasına hasretler; yanık, ağıtsal çileler
Senin düştüğün kadar Onlar,
Yani tepedekiler düş/mey-le yaşamadı ki!


Ah Ronivan!
Aşksızlığı, vefasızlığı hep sırtından!
Gözlerinle gördün; vuruldun
Düşsüzlük ve karanlıktan sıyrılamadın
Tüm aşkların kırkikindiydi, acıların zehir zemberek…
Kimi zaman töre avcıları
Kimi zaman da yasa uygulayıcıları
Önünde durdu; vurdu… Vurulduğunu anlamadan
Belki “kaderimdir” diyerek bir ömrü geçiştirdin!
Kırkdört yıl ve ölüme biraz daha yakın durarak…


Ah Ronivan…
Sevmeyi biliyordun
Oysa sevmek azınlıktır! Sevmemek suç!
Sevmemenin taraftarları çok iken
Adı yokluktu bir bakıma insanın
Kalabalık içinde yalnızlık gibi…


Ah Ronivan…
Hangi dili biliyor olarak gideceksin
Ve hangi zamanın akıntısıyla sonsuzluğa…
Dün yaşananlar gibi yarın da bir o kadar olacak mı?
Sahi “yarın ne kadar sürer?”


Ronivan! Sana söylerim
Bir yarın daha var mı bilmem
Yaşamak-yaşamamak iki seçenek bırakırlarsa sana:
“Ben bir tekrar hayatı yaşamak umuduyla ölmek isterim Dosto…”
“Dosto” zamandır, andır ve D/eman’dır


Kaçacaktın bin fersah ötelere
Dil kesiklerinden sonra
Namussal hayat kesikleri yaşamamak için
Kaldın… Bir başına bin belasına…
Her kalkan gemide bir tek yerin yoktu
Veya vardı da sen yoktun!


Ah Ronivan…
Ölmeden önce son bir isteğin var mı?
Ben ‘zaman’ her zaman:
“Ah, Dosto! Ne kimlik isterim ne de ekmek
Sadece bir yaşamak daha…
Ve kucaklaşan insanları görmek…”


Theo Angelopoulos
Deman: Zaman
*Ronahi: Aydınlık

H.R. YAY / 2BİN12
_____________________________________

Asimlesin diyorlar/ iki yana göre öteki/ iki yana göre yabancısın diyorlar!
Ama unutmayın konuşabiliyor ve anlayabiliyorum; en azında kuşlar gibi uçmayı hayal edebiliyorum!