Mermileri bir yağmur kadar yağdığını düşün sevgili!
Camlar parçalanıyor, canlar yerde kanlar içinde…
Şehir düşmüş; tutsak edilmiş,
Seni düşlemeye Bir sigaram bile yok! Sevgili

_Ben hayatı kahpe ayrılıklardan öğrendim Şimdi sırası mı ölmenin!


Esir düşmüş bir şehir kadar yalnız ve çaresizim, Sevgili!
Delikli uykularla uyurum, sonra her deliğinden bin yüzünle uyanırım
Yüzüm, ellerim is içinde; barut kokuyorum sevgili!
S/ağır olmuşum mesela; gök gürültüsünü andıran Silah sesleriyle
“Bariyerlerin ya ötesinde, berisinde, yaşamak için taraf seç”
Ya da “öleceksin!” diyorlar!

_Zaman rüzgâra benzer, günler uzadıkça kısalıyorum ömrümden!


Şafakları sökülemeyen bir yerdeyim, Sevgili
Sokaklara çıkamadığımdan gündüzleri bile hep gecedir!
Yaz rüzgârı üşütüyor yalnızlaştırıyor beni…
Burada her söz kelepçeli! Susturucu bakışlar içindeyim!
Bir kahve molası bile yok, yaşanamazlık var
Bir şair ne yapabilir kalem kırmaktan başka…

_İnandır önce kendini sonra savaşınla beni, sevgili!


Sevgiye dair tüm söylenmemiş sözler, imgeler yer değiştirdi
Hikâyeler bir başka dramatik oldu sevgili
Hani “güzel günlere inanacaktık! Maviliklere motorları sürecektik”
Heybetli kayaların gölgesinde ikindi çayları içecektik…
Aldı başını gidiyor hayaller; oysa hayalsiz bir insan, insan olmaktan çıkıyor!

_Sevgimi, beni seviyor sandığım “YÜREĞİNİN” orta yerinden kaybettim sevgili!



RÜZGAR © /2016