Ankara’ya öyle yakışırdı ki Sonbahar
Seninle tüm hatıralara biz düşerdik karlar yerine…





Yağmurlar gelir
Üstümüze, yüzümüze
Çekilin derken fırtınalar…
Bir ayrılık senfonisidir
Sonbahar…


Geceler
Bir de “onsuzluk” zordur
Saniyesi hüzün
Geçen saatlerden;
Bir kahve molasıdır
Sonbahar…

Bazen sabah çayında
Hazan sofrasında
Sevgiye bir mola;
Bir aşklanbaç molasıdır
Sonbahar…


Şiir ola
Hikâye ola
Düşen yapraklarla
Kendin yola!
Bir umut molasıdır
Sonbahar…

Direngen sevişmelerden
Kalp çatlatırcasına
Gülümsemeli
İnsan…
Ve aşk
Aşk ve insan
Ve inan sevgilim, inan
Sen mavi
Ben gökyüzündüm!
Bir unutturma zamanıdır
Sonbahar…


Yıldızlı geçmişim yok artık
Adresiz bir yerlerde
Bir başına
İzlerinden kalma
Tozları yutmaktayım
Bir yolculuk molasıdır
Sonbahar…

Paradoks iklimlerde
Konsantre perisini
Beklerken
Deforme
Hüzünleri biriktiriyorum
Gündelik gün aralığından;
Bir şiir molasıdır
Gözlerine bakabilmek…

Susun artık!
Şimdi kafamdaki fon
Müziklerini dinlemek
İstiyorum…
Ve Aşk biter
Kanama durur;
Sıkı bir hüzün
Bastıracak birazdan;
Sağanak yağmur mevsimidir
Şehrinden kaybolmak


Deman Ronahi( Poyraz Deman) / BİR SONBAHARDI MEVSİMLERDEN