Yağmurları ağlarken gördüm: mevsim güzdü
Gri salgılıyordu gökyüzü ve gök gürültülü!
Yıldırımlar ve şimşekler çakıyorken
Aniden yüzüm mevsimine döndü;
Mevsimleri alabora olmuş dünyanın…


…Tozkoparan fırtınalara yakalanırdık
Bazen elindeki şemsiyen
Bazen seyrekleşmiş saçlarım havalanırdı
Ve Katıla katıla gülerdi köstebekler!
Anlaşılan kış uykuları da huzursuzdu
Ve Bizim yaz uykularına benzemezdi…
Biz;
Uyurken değil en çok rüya gezerdik!

_aslında biz, hiç yoktuk!_


Yağmurları uzaklarda iken görürdük
Bir zamanlar baharı yaşarken
Ve biz gülerken
Ve biz uçarken
Bir kanadından bulutların…
Ve dört mevsimi ardımızda çağırarak
Tutunup; Poyrazca eserdik...


…Rüzgârların durgunluğunu izlerdim
Zaman tünelinden karanlıkla
Yarasaların dansına tanık olurdum
Ve zamanın akıcılığına hayret ederek
Daha dün çocuk iken
Bugün bin/miş gibi yaşlıydım

_aslında ben hiç yoktum!_

Salıncağa binmiş yıldızlarla sohbet ederdim
Mesela denizlerde yürürdüm
Karalara çıkınca boğulurdum!
Saçlarım değil yüreğim titrerdi yağmurlarda
Çünkü yağmurlarda seni hatırlardım
Ve hatırlarken seni
Hep yağmur yağardı…

Yağmuru ağlarken gördüm
Mevsim sen değildin
Yalnızlık salgılardı geceler
Sonra Hazan’ı gördüm
Yaprakları dökülüyordu
Ve ben kırılıyordum dalımdan
Çıplak ağaçlar gibi
Ben de çıplak kalıp üşütürdüm!


…Aslında biz, hiç yoktuk!
Bol bol hava vardı
Basınçlı ve ısısal
Ve kısıldı tüm radyolar
Eskileri çalıyor diye
Biz de mi eskidik Hazan?
Biz de mi çürüyüp gideceğiz bu yollardan?


__Turuncu bir kefen isterim Hazan!
Arkamda üç günlük “yas” tutmasın hiç kimse
Mezarıma yağmurlar yağsın yeter
Alnımızda duran fanilik mühür
Ölüm ile yaşam zıtlığında duran biz…
Aslında biz, hiç ama hiç yoktuk!

Çünkü hepimiz rüya gezerleriz!



Deman Ronahi /POYRAZ