Hani gittin ya
Hani sen yoksun ya
Anladım...! seninle baharmışım
Meğer sen yağmur
Ben kuru toprakmışım
Sen yağmasan, ben çorakmışım
Sevginle donatmasan
Ben çırılçıplakmışım
Üşüdüm, dondum...

Hani sen yoksun ya
Anladım...!
Ben kuru bir dalmışım
Meğer sen neyzen
Ben kavalmışım
Nefesin olmasa
Ben çalmazmışım
Sustum...

Hani sen yoksun ya
Anladım...!
Ben seninle varmışım
Meğer sen başak
Ben çuvalmışım
Seninle dolmasam
Ayakta durmazmışım
Yıkıldım, pustum

Hani sen yoksun ya
Hayat durdu
Zaman çelik kelepçe
Sıkıverir, gölge ilerledikçe
Kararır semtler bir bir
Işıklar kesilir
Boşalır evren gurup gurup
Nesneler silinir
Biter mantıkla duyguda dirlik
Ve
Yer yüzünün tek hakimi sensizlik...

Hani sen yoksun ya
Gördüm...!
Ne ışık kaldı
Ne de bir tek renk
Göğsümde inip kalkan
Amaçsız yürek
Ve zoraki bir nefes
Bir ihtilalin ayak sesleri
Duyabildiğim tek ses
Sokaklar hoyratlaştı
Kumrular tellere konmuyor
Kediler çöpleri karıştırmıyor
Bekçi Hüsam bağırmıyor geceleri
Sensizlik kuşatmış caddeleri
Sen diye sevindiğim her gölge
Sokak başlarını tutmuş tank gölgeleri
Yıkılır umutlarım
Katmerlenir sana açlığım
Ve bir isyan arefesidir
Bastırdığım çığlığım ...

Hani sen yoksun ya
Bahar yaşandı bitti
Çiçekler söndü
Ve bütün mevsimler hazana döndü
Rüzgar öyle keskin
Öyle hırçın esmekte
Karardı bulutlar
Yağmur inmekte
Üşüyor umutlar
Kaldırımlara sıvanmış titremekte

Hani sen yoksun ya
Birtek şeyi öğrendim
O da yokun varlığı
Taşıyamadım
Çok geldi ağırlığı
Anladım...!
Sen yoksan hiç bir şey yok
Bir sensizlik var
Bir de koskocaman YOK
Ve herşeyden çok
Anladım...!
Senin boşluğunu ’YOK’un doldurduğunu
Ve gördüm
O üç harflik kelimenin ne büyük olduğunu...