Mən son şarkılarımı söyləməyə
gedirəm.
Ayrılığın çaldığı
bəmtellərin iniltisi
tren istasyonlarında
məni bəkləyir,
bir zamanlar sənin
bəklədiyin kimi...
Bir Özhan Eren
şarkısı səslənir
telefonumun qulakcığında.
...Yadındamı,hız
trenlərini bəklədiyimiz
o anlar.
Sən perronda gəzərdin,
mənsə sevgi dolu
baxışlarla sənə
baxardım.
İstasyon boyu axan
somsoyuq havadan
əllərin gömgöy,
yanaqlarınsa qıpqırmızı
olardı.
Üşüyərdin payızın
son günlərinin soyuğunda,
lap qışın şaxtasında
üşüdüyün kimi.
O bumbuz əllərini
ovucumda isidərdim.
Sıcaq nəfəsimizin
ilıq buxarları
qarışardı bir-birinə.
Əllərin əllərimdə
qəlbinsə göğsümdə
titrəyərdi.
Sevdalı gönlümdən
dodaqlarıma hopan
atəşi təkcə, o balaca
əllərində söndürə
bilirdim,
başqa heç nə...
Bir ömür yaşayardıq
tren istasyonunda,
sevdalı bir ömür.
Keşgə uzansın deyə.
Trenlərsə gecikərdi,
sanki,mənim istəklərimi
duyarmış kimi gecikərdi...


O trenlərdən biri

alıb götürdü
məni bir gün,
səndən uzaqlara.
Arxamca baxmışsın mı,
baxmamışsın mı,b iləməm.
Ya,bir ovuc su atmışsın,
ya da əlvida
demişsin,
bəlkə də ağlamışsın
son hıçkırtılarınla .
Ayrılıq adına
bir damla yaş
tökülmüş gözlərindən,
yamyaşıl otların üstünə,
sabahın dupduru
şehi kimi.
Amma,heç nə dəyişməmiş...
"Kara trenler"
geriyə dönmür daha...

Bəlkə,bəlkə bir gün
döndüm sənə,
döndüm o istasyonlarda
yarı qalmış sevdalı
ömrümüzü yaşamağa.
Əgər,məni unutmamışsansa. ..
O pəmbə buludların
axıb getdiyi
səmaya baxirmısın,hiç?
Bir ucu içində olan
bənzərsiz hisslərin
o biri ucunda,
bəmbəyaz buludların
ötəsində ararsın məni.
Hər bahar dönən
durna qatarlarının
sırasına baxarsın,
bəlkə bir gün

dönüb gəldim,
durnalara tutunub da
gəldim...
*