pazar akşamları oluyorsun ya
geçiş mevsimleri oluyorum
gözlerim uzakları bırakmak istiyor
yoruluyorum dalları kuru bu bahçede
biliyorsun...senfoni yoksunum...

romanslar geçirirdim içimden
ölümü düşünsem de
yolların tozu toprağı
çil çil aydınlanırdı adımlarımda
ağırlaşan sessizliklere gebe ömrüm
çocuk bakışlarıyla sokaklara esir
görüyorsun...şiir yoksulum...

kirli bir gün batımını ağırlıyorum
yine bütün maceraları paylaşmaya hevesli
her sıkıntı kendi mecrasında gizli kapaklı
aramıza sokulan bu yağmurdan başka
kırılganlıklar olmasın istiyorum
anlıyorsun...öykü kovgunum...

nazenin kirpiklerine alsan beni
ve bir daha hiçbir griye bensiz dalmasan
akşamlar böyle ansızın katıksız siyah olmasa
densiz pazarlar kaçırmaz böyle keyfimi
arkamda sevginin okşayan sımsıcak yordamı
taze bir somunu böler ya özlemin içimde
susuyorsun...şarkı kokulum...

eksik uğunmalarla geçti yolculuklar
hangi ormanla hüznümü yoklamaya girsem
her kıpırtıda kaybolan sesinin tonu
lambaları kapanır sonra şehrimizin
acı ot kokusu saçlarına uzanır düşlerim
gözyaşlarım sararan su damlacıklarıyladır
yaprak yaprak koparsın da baharımdan
gelmiyorsun...mevsim tutkulum...

yaralı zamanlardan kaçmayı düşünmedim
kendi halinde mutluluklarla oyaladım güneşi
acım soğuk ikindilerle sakinleşir sandım
kapandığım yalnızlığın ortasında yine kendim
gidişine uyacak bir ömür kurdum dinginliklerde
ya da öyle sandım ölümü doğal karşılayarak
ve ayrılık ömürle aramdaki tek bağmış anladım
dönmüyorsun...yıpranmış tortulum...



kağan işçen...