UÇURUM KENARI ÇİÇEKLER...

Gece uçurum boylarında açardı kan çiçekleri
Sonu olmayan karanlıklara teslim edilirken adımlar
Yorgunluğundaki avuçlar tutardı ayın şavkını
Haram kılınmış bir gökyüzü kanarken mavide
Bir derin özlem başlardı yosunların içinde



Kör kılıcıyla bir cellat belirirdi vuslatın yollarında
Adına umut koyulan uçurtmaların kafaları koparken gökte
Jilet keskinliği bir şiir damarlara karışırdı gizlice
Kırmızı olurdu her yer düş sancısında



Daha az önce saatler ilkindeki bir baharı gösterirken
Kırlangıç fırtınasını gösterdi mevsim
Bir yaprakla salına salına düşerken hayat
Soğuk bir yel girerdi kovanındaki yelkovana
Zaman donarken ten üşürdü vakitsiz ayrılıklarda



Savrulurdu an
Sokulurken sol yanına toprak kokusu
Yağmurlar birikirdi göz çukurlarında
Darmadağın parçaların saçılır caddelere
Yürek el vermez toplayamazsın terlerken ellerin



Yıkılıp kalırken karşındaki koca çınar
Bir nefeslik çaput bağlarsın
Çürük gömleğimden koparabildikçe bağlarken dallara
Kavuşmanın düşlerini çürütürsün yağmurlu havalarda



Mahpusluğundaki hasretleri büyütürken içinde
Dar ağacına giden kısa yolların cam kırığına kesilir
Yalın ayak çırılçıplak sallanırken yağlı ilmek
Kiraz ağaçları solgundur son açan goncanın yanında…


Son türkün ağıt ağlatırken kapalı dudağında
Yürürsün uçurum kenarına
Kan çiçekleri koklamanın coşkusuyla
Atarsın aşağıya elindeki son kalan mektupları dışarıya…


*




Yeni bir gün başlatırsın hüznün üstüne güneş doğarken
Yaşama sevincine sarılırsın geride kalanlara aldırmadan
Gülümsersin aldığın her nefesle yeni güne
Her nefesin bayram oluşuyla öpersin hep gökyüzünü
Öptükçe iyileşir kanadı kırık çalı kuşları
Ve yeniden sevmeye alışırsın her acının bir gün biteceğini bilerek
En güzel şarkıyı dinlersin tenindeki canlı dik duruşla….