ilk griyi senden sonra anlamıştım
yırtık ayakkabılarımda ayaklarım
soğuk mu soğuktu
yürüdüğüm her şeye her yöne
doğmaya yabancıydım hep
senden sonramsa yoktu
sensizlikten sonrası oldu her güneşli vakit
erken uyanmayı böyle öğrendim
kangren umutlara can hıraş
heyecanlıyım hâlâ
çünkü nerede ve kiminle olursan ol
göğüs kafesimdeki sonsuzluk
ötede diğer bütün sonsuzluklardan
güzelliğini bir tek ben anladım
soludum her renkte uzaklığını
yokluğunla avunan bir benim
o kadar ki özelim seninle ilgili
o kadar ki bir ben bu denli yabancısıyım
soluğuna sokulmanın
bütün yağmurlar başından beri hep aramızdaydı
ve bütün çocuklukları bir isyan bildim
saçlarınla oynaşamamaya...

uzayan bir dargınlıktı her yürüdüğüm
ve ilklerin kışıydı bu ayrılık seramonisi
sardı bütün kapıların önünü
okul çağı sıkıntılarıyla dolu hırçınlıkta
bir ağaca sığınmak yalın yalnızlığının tek adı
yersiz yurtsuz tek adresi
sabaha dargın uykularda bile anmak gidişini
işte bu benim aykırı gülümsemem aymaz ayrılığıma
sen gösterişsiz müziğiydin iç sızılarımın
sen gönüllüsü olduğum evren adasının
gizli sessizliğiydin
sen med cezir sancılarının şaşkın dalgalarla
en sıcak sohbeti
rüzgarsız bir caddeye açılan herhangi bir perdenin
hayatın başlangıcına ılıman sevgi fısıltısıydın
solan renklerin canlı tatlara bıraktığı
tarih izim benim
bıraktığımız loşlukta kanatlanan kumrularla
gönenecek zaman
yalnızlık yakışmıyor diye bu ahenge
ölümü ömrümden öte ikinci evrenim bildim
ortasında sen varsın diye
bütün karanlıkların...



kağan işçen...