KÜLE DÖNMEK...

Süzülür düşerken yaprak
Yerde örselenirdi kanadı yaralı kelebek
Gökte bir sürü alfabeden “V” çalmış göçmen kuş
Sıcak çok uzaktı üşümelerde kaldığım ülkemde




Ayrılığın tohumları saçıldığı bir iklimdi
Kurşun yarası şarkılarda hep bir yarım kalmışlık
Boynu bükük akşamlarda yatırılırdı ıslak kirpikler
Tırnak uçlarımda sarı birikirdi kanardı duvarlar



Rüzgarda kırılırdı kurşun kalem
Yorgun bir güvercin konarken pencereye
Yağmur ıslatırdı tüylerindeki kelimeleri
Boşalırdı mazgallara suya karışmış sözler




Kopardı fırtınalarda hırçın uçurmaların ipleri
Şimşek çakımı bakışlara kalırdı bulut
Yosun kokulu bir sevdanın adı yazılırdı sonbahara
Küf tutmasın diye üstü silinirdi veda türkülerinin



Dilde bir ayrılık yürekte ıssız bir sızı
Damar kurutan hasretlere sarılırdı gece
Tütün yanığında duman çekilir sinerdi odalara
Çarşaflarda eski bir ilkbahar artığı
Kururdu solarken vazomdaki karanfil kokusu




Sunaklara doldurulurken gazeller
Solgun yüzler çoğalırdı hazanlarda
Gizli mektuplar gömülürdü çınarların dibine
Toprak kokulu satılar büyürdü bir ağaç dibinde



Eksildikçe büyürdü uzayan gölgeler
Üşürdüm batarken güneş
Cebimde eski günlerinden kalma bir gülümseme
Okyanusta bir filika içten içe tuzlu su alırdı



Ben hep bu mevsimlerde batardım
Dibe vurmuş sonbahara kucak açarken
Anız olur yanardı deniz yanardı su
Dudaklarda eski sevişme izlerinden kalma bir yangın
Duman gibi tüterdin ıslanırken gözlerim
H a t ı r a l a r a ğ l a r d ı küle dönerken ikimiz….