YAŞLI GEÇMİŞİN DERİN YOLCULUĞU


Tek kişilik hayatlara paslı çivilerle çakılmıştı yalnızlık
Sarı odaların kasvetli sessizliğine alışkındı hüzün
Satır aralarına gizlenmiş söylenmemişlikler susardı
Sırdaş olurdu kalemle kağıt…





Camına baş konulmuş otobüs olurdu hayat
Boşluğundaki ruhun tek sarıldığıydı çocukluğun
Mavi misketler yuvarlanırdı bulutların üstünde
Ya da bir kızın evcilik oyununda konuşurdu dilsiz bez bebeği



Sokaktan geçen eskicilerin sesi nota olurdu
Eski bir beşik leğen karşılığı verilirdi pazarlıksız gülümsemeyle
Yollardaki seksek çizgilerini silse de yağmur
Tebeşirlerle bir daha, bir daha çizilirdi derinden derine




Direk dikmeye gerek yoktu iki taş yeterdi çift kale maça
Direk dikilirdi kaldırımsız yolun ortasında başlardı oyun
İp atlarken düşenler, yada forvetçilerin kanardı dizleri
Dizlere kallavi bir yama daha dikilirdi pazenden renkliydi




Kümesten çalınan yumurta takas karşılığındaydı
Üç yumurta bir külah dondurma ya da bir elma şekeri
Plastik top için tavuk,kırılan cam için kaçmak gerekliydi
Çekilen kulaktan çok kesilen top acıtırdı içimizi




Sabah başlarken –köle izaura- toplaşırdı herkes
Kiminin elinde kek kimisinde kısır
Susmak kalırdı çocuklara, büyükler izlerken dizlerini
Biz çizgi filmi beklerdik belli etmeden sabırsızlığımızı



Akşam oldu mu sormayın gitsin
Gözüme hep çöp kaçardı “Belgin Doruk” ağlarken
Saymıyorum karnımı gıdıklamaktan ağlatan “Kemal Sunal” lı filmleri
Radyoda “Orhan Ayhan” maç yönetiyor canlı canlı
Arkası yarınlar ne güzeldi tek kişilik konuşmalar….






Şimdi sakalımda sayısız beyazlık ayna küskünü bir yüz
Nasırlı parmak uçlarımdaydı az önce koparılmış takvim
Her yanda çoğalırken yalnızlık dışarısı sonbahardı
Sarı bir yaprak girmeseydi penceremden içeri anlamayacaktım



Jilet kesiği hayatın anlamı alnımdaydı derin çizgilerle
Uçurtmalarım gazoz kapaklarım hepsi bastonumun yanındaydı
Bir de toprak kokusuna karışmış hayat arkadaşımın resmi
Dışarıda yağmur başladı ben göz altımdaki sarnıçlara doldurdum



Kopardığım takvimde eylül yazıyordu okurken zorlandım
İçim acıdı kuruyup dalından döken yaprak olurken
Şimdi ıslanmalıyım dedim kendimle nehir gibi akan hayatla
En azından akarken yalnızlıktan kurtulacaktım



Sarılırken Mekparem’in yatığı kahverengi yanına
Ama olmadı kum saatlerim beklememi söyledi şimdilik….
Vuslattı her şey dışarıda bir mevsim
Yaprak dökümü bir zamandı iklim
Bekledim bekledim hep kavuşmayı…..