Konu insansa eğer, misallerin sonu yok
Kızgın saça damlayan bir katredir mesela
On bire varmak ister, dokuzdadır, on’u yok
Düz dursa da, şüpheli bir haredir mesela

Bazen, kuşta kanattır, uçmaktan yorgun düşmüş
Bazen, atta inattır, bin hendekle görüşmüş
Bazen de, bir feryattır, başına dert üşüşmüş
Hayat ip, fikri topaç, avaredir mesela

Aynaya baktığında “Kendini aslan” sanan
Bu sanışla belanın kapısına dayanan
Rüyasından kedinin dişlerinde uyanan
Eyvah ile tanışan, bir faredir mesela

Sanırsın cana candır, can bırakır masana
Aynı insan dönüşür ömür yiyen tasana
Söz konusu insansa, hiç güvenme yasana
Şeytanın işlediği, yekparedir mesela

Gönülden isteyince, ateşsiz et pişirir
Bu şişmez denileni, hiç havasız şişirir
Yaptığına inanın şeytan bile şaşırır
Ölüm hariç! Herşeye bir çaredir mesela

Ömür bitmez sanırken, karışır da her suça
Azgın bir sel gibidir sığmaz ele avuca
Ne zaman ki ilk beyaz düşer simsiyah saça
Bir tel saça yenilen, biçaredir mesela

Kimisi çıyanlardan daha haince çıkar
Hem kendisi yapmayıp, hem yapılanı yıkar
Damarında kan değil, yalnız kötülük akar
Kefereden daha da keferedir mesela

Kimi de Mevlana’dan sanırsın el almıştır
Ne kadar yükselse de, gönülce alçalmıştır
Madden azalsa bile, manen hep çoğalmıştır
İnsan gibi insandır can paredir mesela

Kimi der “Ömür hızlı denizdeki yunustan”
Kimi sanır çok uzak, var olduğu humustan
Son mısra bahsedeyim, heybesiyle, Yunus’tan
Kimi de sönse bile, Sitare’dir mesela

16 EYLÜL 2012 PAZAR

İHSAN TURHAN