MELANKOLİ


Melankolik şiirlerin emzirildiği geceler hançerliydi
Mahpusluğun karanlığı düşerken sancılı hasretlere
Odalar sokaklar karartılırdı aşkların yaraları akıtılırken
Yanardı seni sakladığım mahzendeki meçhul ülkelerim



Mahur besteler döküldüğünde kanardı dilim
Nakaratlara karışırdı sancısını çektiğim adın
Dumanlı bir melodi yakarken tenimi
Külüm kalırdı benden geriye…


Gül kurusu akşamlarım siyah tül çekerdi üzerime
Çekilirdim yalnız kalmışlığıma sarılarak
Açık yaralarıma irin düşürürdü ayrılık
Kelepçe olurdu yolunu gözlediğim pencerem


Aklım benden giderdi yürekten uzaklara
Kılıç kesiği izin kokunla kalırken sol yanımda
Bin hercai solardı yanımdaki fotoğrafında
Anılar bilmediğim deryalarda boğardı son kalan nefesimi


Dağları ağlatan şarkıları fısıldardım senden uzaklarda
Maviye küs siyahla barışık haykırışlarım karışırdı yokluğuna
Gölgeler çizilerdi hayalini benliğime
Her adımda bin kez düştüğüm sokaklar sahip çıkardı dizlerime


Cehennem yangını bir öpüş ecel olurken dudaklarımda
Milyonca kez kavruldum yaşatmak için seni
Terli sevişmelerin sindiği nevresimler yaksa da tenimi
Aşkın ateşte yanmak olduğunu anladı ruhum


Yağmur ıslatan kirpikler uykusuzdu çakılırken gözler tavana
Dönerdi başım semazen misali karışırken düşlerim eteklerine
Yıkılırdı çatılar sığındığım yıldızların altında
Yakamoz dolusu deniz üzülürken hüzzam şarkılar dalgalanırdı
Dokunamasam da tenine yaş dolu gözlerim yanardı içten içe


Kan kusardı türküler ben susardım
Kara hummalı umutlarım ölürken
Elimde yalan olmuş tüketilmiş bir hayatla meczupluğum tutardı
Delice bir sevda bir mevsimde dökülürken yapraklarda
Adın Eylüllere karışırdı düştüğüm topraklarda


O yüzden bekledim sonbaharlı yağmurları karışmak için kahverengine
Mavili olmadığını bildiğim düşlerim hep sendin bilme/sen de
Nice kalemlerim kırık kaldı idam sehpamdaki vedalarda
Sallanarak akan zamanın salıncağı hep sensiz saatleri gösterdi
Bin kez ölsem de bir kez yaşamak inadına
Seni çektim içime her şeye inat bir aşk adınaydı her şey…..