ŞAİRİN GİDİŞİ

Çizik plakların acılı sesinde eskirken şarkılar
Kundaklık yapardı solgun kağıtlar şiirlere
Emzirilmek için bekleyen dizeler susardı
Tutuşurdu hasretten yana her şey
Kalemiyle kan ağlayan şair çekerdi damarından mürekkebi


Baharlar korkardı oynarken arka sokaklarda
Çırılçıplak bir yalnızlığın mevsimi vururdu kaldırımlara
Islak kimsesiz bir sessizlik büyütülürken kentlerde
Adımlara pranga takardı karanlıklar
Ha düştü ha düşecekken başlardı üşümeler


Buz tutmuş tutkular asılırdı kirpiklere
Titrek ellerin arasında kalırdı kalem
Özlem mısralara düşerken yağmur toplardı gözler
Söndürülmeyen sevdaların figanı satır kesilirdi
Jilet kesiği heceler birleşirken kelimelerle
Sisli hatıralar solgunca yazılırdı şairin parmak uçlarında




Dönüşsüz gitmelere köprüler kurulurdu gökkuşaklarıyla
Siyaha boyanırdı ayrılıktan kalma resimler
Yırtık bir hayatın parçaları toplanamazken ortalıktan
Akrep takvimlere zehir kusup fısıldardı zamanı şairine
Yaşlı bir çocuk çıkardı o an karşısına
Hoyrat akıp giderdi ömür bulanık nehirlerde



Baş sallayan sonbaharlı ağaçlar verse de selamını
Vakit tamamdır saatler durduğunda
Toprak kokulu son dizeye konulduğunda nokta
Şair kapattı gözlerini
Kağıt ağladı kalem sızladı şairin meçhule gidişine.