MEVSİM SON BAHAR..



Ağlardı kaburgası kırık şehirler
Caddelere pusu kurmuş gecelerin tuzağında
Solarken sokak köşelerine kazıdığım ismin
Faili meçhullere karışırdım
Bin kez öldürüldüğüm sevdaların kaldırımlarında

Puslu kabuslarıma karışırdı gölgen
Uykuların haram kılındığı geceler sararken yüreğimi
Dar gelir göğsümdeki kafesime sevmeler
Kesilirdi nefesim duyduğumda martının çığlığını

Enkazı kalmış limanlarım
Tütsülüydü batarken umut gemim
Hıçkırıklarım boğarken dalgaları
Milyonlarca kurşun sıktı gri bulutlarım umutlarıma
Param parça aşklar kalırken kanayan avuçlarımda

Mavi hasretlerimi yaktı yarım kalmış ay
Keşkeler paslı çivilerle çakılırken beynime
Külümden yaratmayı denedim kendimi
Keder zincirlerini bağlarken bileklerime

Cam kırığı şarkılar teselli etmezdi yaraları sarmaya
Kırılgan bir kelebeğin kanadına konarken özlem
Toprak yağmur yağdığında kokardı bir de yol ayrımlarında
Eylül isyanları yapraklarımı kuruturken
Üşürdüm hep sol yanımdan yanarken vuslat türküleri

Yastık ıslatan ten hasretleri büyürdü derinde
Yırtık hatıralar saplanırdı fotoğraflardan
Ok olurdu kokun yayından kopmuş
Bir yelle saplanırken tenime
Yıkılırdım çerçevelerin içindeki ince çatlak çizgisine

Yüzüme asılırken yüzyıllık yalnızlık
Fırtınalar kırardı son kavuşmalar için açılan yelkenleri
Adını fısıldayıp bir mevsime sarı çalardım hüznüme
Mat renkler çoğalırdı kırlangıç fırtınası öncesi

Ötemiz kışlara karışırdı
Adın dolandığında dilime lal kesilirdi söz
Susardı çöl susardı dudak…
Çatlak kalmış öpüşme yangınlarında
Alev alevdi üşümelerim ve sensizliğe sarılmalarım…
Senden habersiz bir sonbahar daha yakardım
Dumanındaki sigaramda sen
Sarı bir tütündüm ben gri bulutlara karışmaya hazır
Her mevsim sonbahardı hep gidişinle
Buram buram tütendin hep sen….
İçimden geçen vapurları saymıyorum haa !