Avuntularla renkleşen kalbimin
Pas tutmuş bir hatırasısın artık.
Kimsesizliğimin içindeki hiç ,
Mürekkebimde sakladıgım duygu ,
Gözyaşlarımla beslediğim lirik bir şiirsin.
Bir damlasan tadımsız aşk olacaksın.

Ama artık hacizledim sana hitap eden
tüm kelimeleri beynimde.
İçinden yalnızlığımı çıkararak
Bir çocuğun tebessümü kadar temiz satırlarımı
Senli bir sessızliği anlatarak yaraladım .
Amanlarla zamanı aralayan anlamsız günlerimi
Bir saklambaç oyunu gibi uzaklaştırdım her ölüşümde.
Yaşımın, gözyaşımdan daha genç olduğunu öğrendim
Papatyaların, lavantaların, melisaların kokusunu keşfettim.
Artık ilham içim gerekmiyor ;
Sonum kokan ten kokun.

Şimdi topla anonimleşmiş tenini
Ve git kalbimin seni koklayamayacağı başka bir tene
Senden geriye kalan ufak tefek kalıplaşmış kokunla ;
Ayıplanmış, lağımlanmış şiirler yazarım
Torunlarına da anlatırsın ilerde
"Ne pis kokuyormuşum ama." diye.

Emre AY