/nihayet bu şiirde bitti diyorum, son noktasını koyunca
geçip karşısına onlarca kez okuyorum,
ilk dizeden en sonuna/



-ve nokta... nokta...nokta...,

kapanıyor şiir defterimin kapağı.
ne güzel şimdi, yerimden kalkıp pencereyi açmak sabaha karşı
bir nefeslik dolu sigara dumanı ve çay deminin o hınzır kokusu.
perişan armonimin düşüne emanet etmeden gözümdeki uykuyu
ne güzel zaman bu böyle, noktası konmuş şiirin hemen sonrası.

-bulut, ne tarafa gidiyorsun...,

şimdi kalkıp pencereyi açıyorum.
sabah serinliği neler söylüyor böyle demeyin, ben duymuyorum
derin duygularla atılan kulaç sesleridir belki, sizler de duymayın.
yeni doğmuş bir çocuğun avazı, belki de iç çekmesidir yalnızlığın
ya da fısıltısıdır dizelere saklı kadınla adamın, inanın bilmiyorum.

-sıra sende, haydi maestro...,

şöyle derin nefes alınca ciğerlerime.
duymadığım seslerin hepsini işliyorum, hayali bir porte üstüne
içimdeki yorgun nehirleri dünyaya salıyorum, eğreti sallarımla.
bilediğim hayallerim kınına saklanıp, giderken yeni maceralara
arkalarından su döküyor sözsüz ellerim, uğurlar olsun niyetine.

-tek kişilik kompartımanda...,

bugünlük bu kadar, şimdi uyku vakti.
yağmura dair bereket görmemek için, orağın başağı biçmesini
kapatıyorum puslu gözlerimi, geçip-giden trenlerin penceresine.
artık nadas mevsimindeyiz yürek, bundan sonrasından şiire ne
ancak “sen” bölersen uykumu, işte o zaman o defter açılır belki.



/hiç inanmam bu söze, güya yeniden başlamakmış her bitiş
bir daha hiç açılmadığına göre şiir defterimin kapağı,
söyleyen yalan söylemiş/

Cevat Çeştepe