Gücüme gidiyor yalnızlığın böylesi
Yeni bir gelin gibi kuşanıp penceremden süzülürken güneş
Son yolculuğundayken eski iç çekişlerin
En çok beni severdi o deyip doldurulmuyor günlerin kefesi

Dünya dedikleri yeri çoktan unuttum
Aşk bir kaza olduğu gün
Gözlerin ya vardı ya yoktu aklımda
Seni sorana artık her yanım yara, mahşeri bir kavga her günüm

Şimdi bir defa da bu izbe evlerden baktım senden kaçırdığım kedere
Kırılganlığım büyüdükçe kanadı dizlerim o ışıklı sokağınızda
Oralarda ben hep ahmakça yürüdüm ve acemi gibi düştüm
Seninle doymak aylaklığı, en pırıltılı suları yüzüne ayna kılmanın cehaleti bu
Beni saygı duyduğum ulu ırmakların boylarında boğdun sen

Hala kulaklarımda çınlıyorken kahkahaların,öylesine azsın ki artık
Düşünden kaçamazken,şimdi öylesine yanından düşme vakitleri
Belki bir ıssız zamanda omuzlarına tekrar gelirim diyebilmenin kekemeliği
Şevkatten uzatırken hep ellerimi nasıl yandım karanlığında
Yerli yersiz havlayan köpeklerin sokağındaki çaresizliğim
Şimdi kimler mutlu
Saçlarının rüzgarıyla savrulan cennet ağaçlarının diplerinde