Yüzlerinde erdemlerinin ışığıyla birlikte solmuş gülleri
Nasıl benziyorlar baharlarını ezberlemiş yitik ağaçlara
Ne çok iyiydin kendine bir baksana
Saklandığın karanlık mağaralarda
Ve ne çok kötüydün, tarihini yitirmiş bir nüfus kütüğünde

Sana bu sofraya otur dedi ustan
Oturdun ve yemyeşil giyindi öteki dünyan
Senin yaratıcılığına öykündüğün tanrın
Bıraktı artık sana ağlamayı
Külün ömründen ezber ettin ak ve karayı değil mi ?
Adam eder mi seni artık
Bulandığın bu toprak

Bırak çöller kalsın
Üzerlerinde bize bıraktığı geçmişin deli tayları olsa da
Bırak hiç uyanmasın artık bahar
Ölümcül yaralarla yaşamayı erdem kabul ediyorsa

İçime akıp dursun azgın deniz

Siz bitimsiz kibirinizle girin cennetinize
Dokunmayın yeter
Sütten çıkmış kirli kaşıktan iyiliklerime

Yaralarıma amansız ateş yerine sadece tuz
Mutluyum ben cehennemimde













SARP ÖZDEMİR