POZANTI
Yüzümün vurduğu bu soğuk betonda donmuş gözyaşım
Demir kapıların her kapanışında cam gibi kırılıverir yüreğim İrileşmiş gözbebeklerimin içine hiç baktınız mı ? Elim ayağım nasıl buz keser bu tecritte anlayabildiniz mi hiç ? Cılız bedenime uğrayan bu dert ağır geliyor bana Düşüme kopkoyu bir kan gibi sıçrayan bu derin yalnızlıkla Öğrenemedim bir türlü çocuk olamamayı Kocaman elleriyle gelir her akşam gardiyanlarım Bilirim okşamayacaklar saçlarımı,çocuklarıymışım gibi Kollarımda morluklar Midemde derin bir bulantı Hep çocuk kalacak değiliz ya Gün ışıyacak tekrar tekrar Biz de büyüyeceğiz elbet POZANTI SARP ÖZDEMİR |
iyi geceler