Şeffaf Maske


en çok ben yazarım saçlarını kırılmış parmaklarımı
toplar kuşlar Ben kuşları severim Allah’ı senin kadar
ben Allah kadar senin, seninim
dediğim yılan kalesinde tutuşarak
acılarımın buharlaşmasını diliyordum.
kaynıyordum doktorum, kanıyordum gecegenim
yani benden eksik, senden fazla sevgilim. sevdiğim
cumartesi bilet alıp cumadan seyretmek gibi ellerini
edip cansever gibi düşünerek
bazen cumartesi bilet alıp pazar gününe kadar kendini
unutarak, bir o kadar yanlış levhalara bakarak ilerliyordum bakışlarına.

rüzgâr beni vuracak, dur önümde
yoksa üşüteceğim. üşürken de delirdiğimi
aynalardan öğreneceğim. doktor arayacağım
yanlış yapacağım. uzaktan yakından hiçbir ilgisi yok
bu aşk yasasının. mevlası ne bilmiyorum ama
vergisini de ödedim yalnızlığın. bir kadeh daha doldurmuyorum bu akşam
bu kadar yeter.

çünkü ıslığın tadını bilerek şamdanlardan
sana ayrılan iki yoldan
kırık bir kahve fincanından bakar gibi hayata
bakıyorum artık sana, gözlerini bir ara yıka.
tünedim ne kadar uçurum varsa
geçersen çiçekler patlatacağım aklımda
ve bir kuş kendiliğinden ölecek Allah kadar
özlerken ben Allah bakar
yani kadar yani kader dediğin suskunluğun
soyulmuş yanlarıyla
aynı pencereyi açıp farklı yere uzatıp ciğerimizi
nefes alacağız. biz bunu yapacağız.
sen yapacaksın.
seni kendime feyz alacağım
seni kendime salt alacağım
seni kendime kaçık alacağım.

çünkü en çok ben ölürüm bu şehirde bu şekilde
yaşarsam yaşadığımın anlaşılması ölümümle olacaktır
anlaşılmam ve kavgam, yani gecegenim
çayıma şeker yerine tekrar çay atmam
taşıracaktır son damlayı
ve ben artık dayanamayıp
döküleceğimdir senin silemeyeceğin yerlere.

aynı bardaktan kalkarken
bulaşırken bir hastalık gibi
saçların
parmaklarım
birbirlerini son kez bu tirende görecekler
enseni bir ara kapat. dudağını bir ara
kanat. kalbini bir ara çıkart
sil oğuştur
çukurlarına adımı doldur
çünkü ben farklı pencereden
aynı ciğere uzanmayı düşleyen bir kedi gibi
ağzım sana doğru açık ellerim Allah’a bakarken
son bir kez daha öleceğim.




Payanda