-I-

Çocuklar gün batımına koşuyor
Tiksiniyor mavi örtülü kadın bu şehirden
Keskin bir kayada yontuyor yüreğini rüzgar
Akşamın gizeminde kaybolmuş sevdalar
Yürüyen bir karınca görüyorum
Taşınmazlığı yüklenmiş üstüne
ve bilinmezliği..
Usulca incitiyor rüzgar
Karıncanın yüreğini.

Duyuyorum kalp atışlarını denizin
Kalın duvarlar gerilmiş göğsüne
Hüznün kara perdelerine bürünmüş bekliyor
Yüreğini acıtan karanlığı
Sinsi bir kadın gibi gülüyor bulut
Tutsak etmişliğine yıldızları.

İnciniyor karıncanın yüreği
Yüreğine büzülmüş ağlıyor deniz
Kıpkırmızı kanlar boşalıyor ağaçtan
Seviniyor bulut buruk sevincine.

Ensemde bir kadın kahkahası
Umarsızca incitiyor maviyi
Ve alıp üstüme yıkıyor maziyi
Damla damla parçalanmış denize akıyorum
Denizin hüzünlü yüreğine.

Yırtınan bir martı kalıyor geride
Tiksinen kadın
Sevdasını yitiren otlar,
Yaşanmışlar, yaşanmamışlar
ve yüreğimi kanatan rüzgar...
Usulca üstüme çekiyor deniz
Yalnızlığın yorganını
Uyuyorum
Gözümde bütün uykusu gecelerin.


-II-

Ve yürüyen karıncanın yüreği..
yağmursu birşeyler ekliyorum gözümden
Yetmiyor
Tutup mavi bir kanat takıyorum
Yürüyen karıncanın yüreğine
Yalnızlığın yorganına alıyorum onu
Sığınıp af diliyorum benliğine.

Önce buğulu bir masalda buluyorum kendimi
Çocuklar hala koşuyor
Sırça bir saraydan seyrediyorum
Bir çocuk Tanrı rolü oynuyor;
"Öl, Diril.. Öl.. Diril.. Öl..."
Ölüyor ve diriliyorum
Sonunda yıkıyor sarayımı Sartre’nin balyozu.

Alıp yıkılmışlığımı
ve beş para etmez yalnızlığımı
Bulutun yasıyla uyanıyorum
Ensemde bir kadın hıçkırığı
Resim resim siliniyor mazi
Şairliğimin çocuksuluğunda
Renkli gülümseyişler veriyorum ona.

Unutuyorum beyhudeliğini yaşamın
Düşünmüyorum
Niye gün batımına koşuyor çocuklar?
Bütün inancımla
Yüreğimin konuşmasını bekliyorum
Yıkılıyor sözleri aşmışlığım
Yıkılıyor yaşam kuramları
Yıkılıyor yalnızlığım.


-III-

Ve kadın
Bir başka gülümseyişe koşuyor
Bir kelebek öyküsü oluyor her şey
Vefasızlığında kelebeğin
İnciniyor yüreği karıncanın
Bense sorgusuz mahkum oluyorum
birikmişliğime.

Ve " İşte Bu " diyorum yaşam gerçeği
En ince kaçışlar hazırlıyorum kendime
İnciniyor yürüyen karıncanın yüreği
İstiyorum ama beklemek yetmiyor
Umutlar ufuklar kadar duyarsız
Sarhoş olmuş
Gün batımındaki şarap rengine.

Ve yıkılıyor tarih, felsefe
Yanıyor ilkokul önlüğüm
Yenibaştanlar çatırdıyor
İlkeler, gündelik hevesler
ve tadımlık sevgiler
ve gerçeğini kabullenemediğim yaşam
Gün batımında yıkılıyor bu akşam.

Hakan Zengin, 1996