henüz on yaşında çocuğum
gözlerime perde iniyor
kızgın bulutları görüyor
yağmur damlalarını
şelale seslerini dinliyorum
bu başka dinginlik
bu başka âlem
düşüyorum sanki
boşluğa

orada kal!
sakın gelme
sakın büyüme on yıl daha bekle
tebessüm ettiğinde insanlar
hala sıcak
hala umut var olacak

çocuk; şair ölür
şiir biter bil!
ama her insan
mutlak çocukluktan
mutlak şiirlerden geçer
senin geçtiğin gibi

en izve yerindesin yaşamın
aşk ile dolu bir kalp taşıyorsan
kötülükleri durdur
tüm ömrün bir inançla
geçtiğini göreceksin

mevsimi geldiğinde
huzur el verdiğinde
mayalanacak girift çığlıklar -bölünecek-
gözyaşı nazlı edayla
cemre cemre toprağa düşüp
bir fidan’ı sulayacak

çözülecek o vakit
hicret imgelerinin bağları
şiirlere yürüyeceksin
kendi şevkinle;
sevinçle


s/öz ıslak;
göz amâ;
mısralar demir atacak müsveddelere
en tatlı nağmeler yansıyıp nazar’la
mâverâda bir gece
şiir olacak hece hece

çocuk:
rüzgâr kokunu verince gecelere
Annenin sükûtu alev kesilir
silüet’in düşer gözlerine
gülbeyaz yerlere durulur içi
sessizleşir heceler sonsuza dek
Anne sevgisi kılavuzun olsun çocuk
ruhuna işlemiştir cebrâil
sevgisi yaşar