Başıma üşüştü melekler aklım gidip gelirken
Boşuna ezberledi ayetleri dilim
Tozlu raflarda bir roman yalnızlığında nefesim
Parmak uçlarında bekleyen



Kırık umutları topladım doğudan batıya
Tene düşen serinliğimdi beni rüzgara katan
Çarpan bir kalbin kanatları gibi
Uçup gittim yarına serilmiş ufka doğru
Güvercin kulağına fısıldadım kuş dilinde

Duymadın


Hep iki dağın arasından doğdu güneş
Ve ben en çok
Gün batıran akşamlara kırıldım


Kendi ruhuna üfleyen bir gidişin eşiğindeyim
Oysa en çok gitmekten korktum


Mevsimin gelinlik giyeni bahar der ki
Düş deresinde yağmurla birlikte ıslandık
Toprak koktu bileklerimiz


Yoktun


Ay indi gecenin yüzüne
En yetim ve en kırılgan yanıyla
Sular bastı okyanusu
Yitmeseydim kaf dağından ötede
Bu kadar benzemiyecekti anka külüne masum yüzüm


Anlattım sevginin gücünü sana

Anlamadın


Dolandı durdu keskin bıçağın sırtında öfke nöbetlerim
Üstüne yürüdüm adını gizleyen bu şehrin
Hayallerim öldü
Soğuğa değdi buselerim
Ve hep yarınlar emzirdi bu vebalı aşkı göğsümden

Bilemedin


Öylesine mazbut bir şiirim işte
Yazıldım mısralara yeşil mavi sarı
Yine en çok siyahın deltasındayım
Parmaklarım da serkeş bir kalem yazmayan

Kılıktan kılığa girdim de
Anlatamadım anılarımı buğulu camdan


Var mı gitmenin bağrında menekşe rengi bir yer daha
Söyle oraya gideyim


Sükut feryatlar dilimde

Sustum

Geceye yükseldi avazım
Eylülün gözlerinden çaldım hüznü usulca
Bir umut daha astım bağbozumu düşlerime
Bilsen bu kaçıncı umudu hüznün

Şaşarsın


Kısacası cebimde bir avuç seher yeli

Gittim işte

Artık kendini gecenin şerrinden sakla
Bu son halka yapma diyordum
Yapma

Şimdi nereye gittiğimi

Ve sarhoş gölgeler gibi nasıl tutunduğumu hayata
Sorma...